Wij zijn dit jaar al weer voor de tweede en Hans voor de derde keer afgereisd naar Burundi. 24 oktober vertrekken we ’s middags om twee uur met 200 kilo bagage richting Brussel Airport. Dit keer hebben we medische apparatuur bij ons voor het ziekenhuis in Karushi in het binnenland van Burundi. Ook hebben we nog diverse spullen bij voor de bakkerij en voor de kinderen. Al met al is het deze keer best veel, en spannend of dit allemaal wel goed zal gaan. De Heenreis zit vol hindernissen: Parkeren lukt niet op vliegveld, een hele boze onaardige parkeerwachter wil ons niet helpen. Maar dit hebben we zelf maar opgelost. Dan inchecken lukt maar half, kunnen geen boardingpass krijgen voor de vervolgvluchten vanuit Londen. En dan Londen: de overstaptijd is 1.10 uur en dit halen we niet. Wij hebben geen boardingpass, dus als we bij het vliegtuig zijn ( 5 minuten) voor vertrek, dan mogen we niet mee. Hier balen we ontzettend van, en moeten het weer zelf regelen. Na een dagje Londen denken we de volgende avond mee te kunnen, maar dit loopt bijna weer niet goed. Maar… om een heel lang verhaal kort te maken komen we woensdagmiddag 26 oktober om 14.00 uur aan op het vliegveld in Bujumbura. Wel zijn dan alle bagage ook mee gekomen. We worden opgewacht door Cassien, Esperance en Patrick. Dr. Protais had dinsdag de hele middag staan te wachten, was ik vergeten om door te geven dat we een dag later kwamen. Ontvangst is hartelijk en wij gaan direct op pad naar het huis van Patrick waar we de komende tijd zullen verblijven. Ook hier zitten weer vele verhalen aan vast.

De eerste dagen zijn we weer druk bezig bij de bakkerij. Dick lost weer diverse storingen op, Hans stuurt het bakproces weer aan en Anton heeft diverse gesprekken en regelt weer een afspraak op de ambassade. Wij zijn duidelijk vooruitgang in het hele proces. Sinds juli hebben we Patrick als manager, en dit is echt geweldig. Steeds meer structuur in het hele gebeuren. Wij willen tijdens ons verblijf ook nog een tweede bezorgauto bijkopen. Dit is ook altijd weer een avontuur op zichtzelf. In Burundi komen ze met drie of vier mensen met een auto naar je toe, en dan kan je kijken en beslissen wel of niet. Als het niet is, dan komen er morgen weer anderen.

Omdat wij voor het ziekenhuis in Karushi diverse medische apparatuur hadden meegenomen, zijn we in het weekend vertrokken naar het ziekenhuis. Na een rit van drie uur komen we in Karushi aan. Er is daar een prachtig ziekenhuis gebouwd, maar er is bijna geen apparatuur en personeel. De omgeving is erg arm en er zijn veel gevallen van malaria.

De volgende dag zijn we bijna de hele dag in het ziekenhuis om de apparatuur uit te pakken en te installeren. Ook wordt er volop getest. Bloeddruk van Hans is oké en bij Anton wordt een hartfilmpje gemaakt. Dit was ook goed. Hier zijn ook veel ellende en armoede als we door het ziekenhuis lopen en op de afdelingen bezig zijn. Hier ontstaat ook ons nieuwe plan: een bakkerij in het ziekenhuis zien te realiseren. Er wordt ons direct een ruimte aangeboden om te starten. Aan het eind van de dag gaan we weer terug naar Bujumbura. De rit terug is er een die je niet snel vergeet!! Wij hadden een chauffeur die wel erg hard reed. Hij scheurde soms met 100 kilometer per uur door de dorpen, waar de kinderen langs de weg zitten te spelen. Waren dan ook weer blij dat we veilig in Bujumbura zijn aangekomen.

Dinsdagochtend zijn we op de Nederlandse ambassade In Bujumbura geweest. Wij waren uitgenodigd door De Ambassadeur Harry Verweij. Hier hebben we gesprekken gevoerd over het werk wat stichting Brood voor weeskinderen mag doen in Burundi. Iedereen was erg onder de indruk. Wij hebben de ambassadeur ook uitgenodigd om het bakkerij project te bezoeken. Hij kan dan ook de eerste certificaten uitreiken aan de leerlingen.

En dit gebeurd ook: Donderdag gaat het toch lukken, en de ambassadeur komt naar de bakkerij. Alles wordt nog eens netjes opgepoetst en iedereen krijg nog een nieuw shirt. Dan om 16.00 uur arriveert Harrie Verweij. Hij krijgt een rondleiding en spreekt zijn waardering uit naar de jongens in de bakkerij. Daarna gaat hij over tot het uitreiken van de certificaten. Al met al was dit een mooie gebeurtenis die op velen een fijne indruk heeft gemaakt.
En zo komen we al weer bijna aan het eind van onze reis, maar er is nog 1 verhaal over ons verblijf bij Patrick. Op een avond gaat Dick koffie halen in de keuken. Als hij terugkomt roept hij: er zit een rat in de woonkamer, hij schoot onder de bank. En? Inderdaad de bank omhoog getild, rat schiet weg door de deur naar buiten. Mooi daar zijn we vanaf. Maar een paar avonden later gaan we naar bed, We zeggen welterusten, en dan komt Dick verschrikt zijn slaapkamer uit: Er zit een rat op mijn bed. Eerst nog even de gedachte hij maakt een grapje, maar het is serieus. En inderdaad hij spring van zijn bed. Hans erbij geroepen en die komt met de bezem en een voetbal: Wij gooien hem dood roept hij. Nou, dat valt niet mee hij is supersnel. Kunt u zich voorstellen: drie mannen achter een rat aan door de woonkamer, want daar is hij inmiddels aangekomen. Alles wordt opzij gegooid, maar de rat is er niet meer. Patrick komt verschrikt naar boven, want hij denkt dat we ruzie hebben. Rat niet gevonden, dus toch maar naar bed. Alle kieren van de slaapkamer dicht gestopt, maar de laatste twee nachten heeft Dick vooral slecht geslapen. Dit is ook Afrika, maar niet zo’n prettig idee.

Dick en Anton vliegen op vrijdag weer terug naar huis. “s Morgens is er eerst nog een afspraak met Marieke. Zij woont al een aantal jaren in Bujumbura. Wij hebben haar al meer ontmoet, en willen haar nu gaan ondersteunen. Zij wil kinderen van arme gezinnen gaan opvangen. Voordat deze kinderen naar school gaan ’s morgens, wil zij hen een maaltijd geven. Als ze ’s middags uit school komen wil zij hen ook weer een maaltijd aan bieden en hen ook een stukje Evangelie verkondigen. Als het haar lukt op dit project op te starten, heeft Brood voor weeskinderen aangeboden dat zij de kosten voor het eten zullen betalen. De bakkerij heeft er weer een klant bij, en de kinderen krijgen goed voedsel. Dan nog even langs de bakkerij. Daar zijn de mensen van de nieuwe bezorgauto ook weer, dus wij kopen nog snel de tweede bezorgauto erbij. Hans blijft nog een weekje langer. Afscheid nemen is dan altijd moeilijk. Maar het is wel goed dat Hans nog een week blijft. In die week heeft hij nog veel kunnen realiseren. Je moet dan denken aan: verbeteren van het bakken van tarwebrood, de tweede bezorgauto wordt in gebruik genomen en de prijzen worden nog een keer opnieuw berekend. De grondstofprijzen stijgen iedere keer meer, dus is de calculatie erg belangrijk.

Wij kunnen weer terugkijken op een goede tijd in Burundi. Het bakkerijproject gaat steeds beter draaien en komt steeds meer structuur in. Hierdoor zijn wij al weer aan het zoeken gegaan naar een nieuw project, en dat zal dan waarschijnlijk de bakkerij in het ziekenhuis worden. Wij zijn nu aan het onderzoeken hoe we dit kunnen realiseren, en te financieren. Maar wij hebben vertrouwen dat ook dit project weer mag gaan lukken. Kunnen we op uw steun rekenen?